در فروردین ماه سال 1363، بنده­ مسئولیت تعاون گردان ادوات از تیپ 114 امیرالمؤمنین (علیه السلام) را بر عهده داشتم. مقر و محل استقرار ما، در قرارگاه سیدالشهداء در چم­ جوزه، واقع در منطقه­ ی مهران بود.

یکی از برادران رزمنده، به نام عزت ­اله اکبری که پاسدار وظیفه بود، و دارای سیمایی زیبا، محاسنی اصلاح شده و چهره­ای نورانی بود، کنارم آمد و سلام کرد. جواب سلامش را دادم و به احترامش از جایم بلند شدم. از آن­جا که از قبل، هم­دیگر را می­ شناختیم، یک­دیگر را در آغوش گرفتیم و شروع کردیم به روبوسی و احوال­پرسی.

پس از استراحتی کوتاه، لب به سخن گشود و گفت: برادر محمد! اگه اجازه بدی، می­خوام درباره­ ی یه موضوعی باهات مشورت کنم.

گفتم: بفرما برادر عزت اله! در خدمتم.

گفت: خدمتم تموم شده، نیروی جایگزین هم به جام نیومده! جبهه هم در حال حاضر به نیرو احتیاج داره، منم که دوشکاچی ­ام (خدمه تفنگ و تیربار دوشکا)، می­خوام مدت 15 روز برای رضای خدا، فی سبیل الله بمونم و خدمت کنم!

به او گفتم: ببین برادر عزت ­اله، قصد و نیتی که داری، خیلی خوبه و جای تحسین هم داره؛ ولی تو، دو سال کامل برای رضای خدا خدمت کردی. حالا خونوادت چشم انتظارن که به سلامتی برگردی. نگران جبهه نباش! بقیه رزمنده­ ها که حضور دارن! مطمئن باش که خدا هم کمک­شون می­کنه. برادر! اگه نظر منو می­خوای، بهتره تسویه حساب کنی و سری به خونوادت بزنی. وقت زیاده! انشاءالله، توی فرصتای بعدی، دوباره به جبهه میای.

گفت: برادر محمد! من عقد کردم و خونوادم منتظرن که برگردم و عروسی کنم. می­ترسم مشکلات و بار سنگین زندگی، بم اجازه نده که سعادت اومدن دوباره به جبهه نصیبـم بشه، در ضمن مسئولیتمـم سنگین­تر می­شه!

من قانع نشدم و برای دومین بار توصیه کردم که تسویه حساب کند. با یکی دیگر از برادران رزمنده، به نام حبیب­ اله سلطانی که او هم پاسدار وظیفه بود، همین مشورت را کرد و او هم توصیه کرده بود که بهتر است، تسویه حساب کند و پیش خانواده­اش که منتظر آمدن او هستند، برگردد؛ اما باز هم روی تصمیم خود پافشاری می­کرد.

این سرباز قهرمان و مخلص خدا، در اوج ایثار و از خودگذشتگی و به علت کم­بود نیروی رزمنده، در محور فرخ آباد¹_ مهران، برای جان­­فشانی، عزم خود را جزم کرده بود که بهشت رضوان و لذت­های جاویدان عالم معاد را با شیرینی­ های زود­گذر دنیای فانی عوض نکند.

به خوبی می­دانست و آگاه بود که دنیا، محل گذر برای رضای حق و آبادانی آخرت است. بلافاصله به محور فرخ آباد_ مهران رفت و مشغول نبرد با دشمن شد.

بعد از 3 روز، از واحد تعاون و ستاد معراج شهدای تیپ 114 امیرالمؤمنین (علیه السلام) تماس گرفتند و گفتند: یکی از رزمندگان گردان ادوات، به نام عزت ­اله اکبری شهید شده!

به محض شنیـدن این خبر، خیلـی ناراحت شدم و مـدام خـودم را سـرزنش می­کردم که ای­ کاش، آن روز می­توانستم او را برای رفتن به خانه قانع کنم! هر چند که شهادت، آرزوی بسیاری از رزمنده­ های جبهه ­ی حق علیه باطل است؛ اما من از این مسئله ناراحت بودم که این رزمنده، در حالی این جهان را ترک کرد که کفن سفید، لباس دامادی­اش شد و به تن عروس خود، به جای لباس سفید، لباس سیاه و ماتم را پوشاند.

____________________________

_{1_ از توابع شهرستان دهلران در استان ایلام.}

او خود را آماده­ ی رفتن کرده بود و همواره براي کم کردن تعلقات مادي تلاش مي‌کرد. ايثار و فداکاري او در تمام زمينه‌ها، بيانگر اين ويژگي و خصوصيتش بود. براي اخلاص و تعهد آن شهيد، کم­تر مشابه ي مي‌توان يافت. او جز به اسلام و انجام تکليف الهي خود نمي‌انديشيد و سرانجام به درجه­ ی رفیع شهادت نایل آمد و با زمینیان خداحافظی کرده و به ملکوت اعلی پیوست.