بسم الله الرحمن الرحیم
و بسم رب الشهدا

 اللَّهَ اشْتَري‏ مِنَ الْمُؤْمِنينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ (سوره توبه آیه 111)

شاید برای پیروان راه حق و پویندگان حقیقت و ایمان آورندگان به توحید و معاد تنها مفهوم همین آیه، که قطره­ای از دریای بیکران نور قرآن است، کافی باشد که خداوند از بنده­ی ناچیز خود چه چیزی را خریداری می­نماید و در عوض چه­ها که به او عطا نمی­کند، نازلترین، ناچیزترین و ناقص­ترین بهاء در مقابل بالاترین، والاترین و نادرترین کالا.
شهادت هدفی است که همه­کس­{را} یارای رسیدن بدان نیست و مسیر است که هر از راه رسیده­ای{را}توان قدم نهادن و پیمودن آن نیست مگر مومنین و آنان که در اینها و سرحد هر سیر تکاملی خویش، تنهاد معبودشان که الله است، قرار داشته باشد و یا در هر تحرکشان به قول امام سجاد(ع) از من الله{و}به الی­الله و در جهت رضاءالله باشد و آن وقت است که اگر این آرمان تحقق یابد، مومن در هر مقطع و زمان و مکانی که باشد، آماده­ی لبیک به ندای حق است و اما سخنی با شما والدینم و دوستانم، قبل از هر چیز به مادرم. و اینک مادرم از همه کس و از هر چیز بجز هدفم برایم مقدس­تری، به تو می­گویم که در پیمودن این صراط و انتخاب این هدف و پوشیدن جامه­ی شهادت بر تنم و بالاترین آرزویم همین بود، هیچ اجباری و تعبدی نبوده است و تنها برای تحقق آرمانهای مکتب و لبیک به ندای حق که می­فرماید: إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذينَ يُقاتِلُونَ في‏ سَبيلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ و تنها برای پیوستن به برادرانم از عهد هابیل تا کربلای خمینی که همواره با نثار خونشان، دست رد بر سینه­ی هر طاغی زدند و با اهداء سرمایه­ی حیاتشان به خفتگان تاریخ فهماندند که ما می­رویم تا آنچه از ابراهیم به محمد و از محمد(ص) به اهل بیت و از آنها به اولیای بر حق مسلمین، رسیده است، زنده بماند و ما می‌رویم تا دیگران عبرت گیرند و آنها نیز با نثار حیاتشان، این ودیعه را سالم و در چهره­ی واقعی به نسل های آینده واگذار نمایند، تنها به همین خاطر و افتخار این صراط را انتخاب کردم و مطمئن باشید بهترین انتخاب است.
مادرم، پیش از آنکه فرزند تو باشم، بنده­ی خدایم، تو برایم مقدسی، عزیزی، سروری، اما معبود و هدفم نیستی و برای نیل به هدف، باید از همه چیز گذشت، حتی از تو، زیرا ما زنده به آنیم که مکتب زنده است، وای به روزی که برسد امروز و رسیده است و می‌دانم این انتخاب برای تو بسیار دشوار است . اما مادرم، باز به خود آییم و کلام خدا را بنگریم که می‌فرماید: فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْوَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ  به به که چه آیاتی. اگر می‌خواهید روح مرا شاد کنید، هیچ وقت برایم گریه مکن و به خود افتخار کن که تو نیز به سعادت رسیده­ای و جگر گوشه­ات را به خدا سپرده­ای، نه به چیز دیگر. پدران، برادران، یاران و دوستان، دیگر جایی در این سرزمین برای زیستن ما نخواهد بود، اگر به رسالت خویش تعهد داشته باشیم. اگر ما تعهد داشته باشیم، رسالتمان این است که علی(علیه السلام) می­فرمایند: ذلیل ترین مردم قومی‌هستند که کوچه های شهرهایشان در زیر پای بیگانگان بلرزد. و اینک این فرموده­ی علی(علیه السلام) و این هم ما و این شهرهای غضب شده­ی ما و مصیبات وارده، قضاوت با خودمان. آری مسلمان که سهل است، هر فرد که تعهد انسانی داشته باشد، پس از این همه جنایت، تحمل و سکوت برایش مفهومی‌ندارد. مادرم، برادرانم، یارانم و دوستانم به خدا سوگند، بدانید بهترین و با عظمت ترین لحظات شادیم هنگامی‌است که پیکرم پس از تطهیر بسوی گورستان، به میعادگاه برادرانم و عزیزانم که از میان جاهلیت ایلی و قومی برخاستند و ندای حق را در کربلای میمک و سایر صحنه های امتحان لبیک گفتند، حرکت داده می­شود. آری والاترین ایام است آن هنگامی‌که در معیت پروردگار، عزیز و روح الله و اکبر و سایر برادرانم را ملاقات می­کنم و نیز آن زمان است که برای خود ارزش قائل می­شوم که مفهوم انسان مسلمان بودن، یعنی سراپا با تعهد و مسئولیت و امانت داری در خود دیدن و ان هنگام که درک می­کنم و آرمی‌که روی سینه­ام نصب شده است وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَ مِنْ رِباطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَ عَدُوَّکُمْ  بی تعهد نبودم و من هم به عنوان انسانی  مسئول، وظیفه­ای که الله برای هر فرد مسئول تعیین نموده و ودیعه­ای که به من سپرده شده بود، آنچه داشتم قربانش کردم و به دست تو ای همرزم و ای انسان مسئول و ای مسلمان خادم حسین(ع)، سپردم که در این امانت، تا به دست مهدی(عج) رسیدن، غفلت، خیانتی بس عظیم است. و اینک من با خونم امام را یاری میکنم، در حیاتم که یاری نتوانستم.

والسلام علی من اتبع الهدی
والسلام علی شهداء و الصالحین
والسلام علی الشهدا و الصدیقین