عملیات انهدامی محور شورشیرین

در یازدهم آذرماه 64، رزمندگان گردان 503 شهید بهشتی برای عملیات محدود و انهدامی محور شورشیرین آماده شدند. ساعت حوالی 10:00، دستور داده شد که نیروها آماده­ی حرکت باشند. تعدادی خودرو مایلر، تویوتا وانت، آیفا و مینی­بوس آماده­ی انتقال نیروها به سمت منطقه­ی کولک بودند. از سوی فرماندهان به ما اعلام حرکت شد. با آهنگ اعلام شده، به صورت منظم و ستونی حرکت را آغاز کردیم.

حدودای ظهر، به شورشیرین رسیدیم. نماز ظهر و عصر را در همان منطقه­ی عملیاتی ادا نمودیم، سپس نهار را بین نیروها تقسیم کردیم. بعد از استراحت، مهمات جنگی به نیروها تحویل داده شد. فرماندهان، اقدام به بررسی تجهیزات، مهمات و آمادگی روحی بچه­ها کردند و نیز کلاه و تجهیزاتی را که احیاناً باعث برق زدن و ایجاد سر و صدا می­شد، چک نمودند. هرکدام از افراد، با توجه به خلق و خوی خود، مشغول کاری شدند. بعضی­ها در گروه­های دو یا چند نفره، با هم به گفتگو مشغول بودند، بعضی هم به راز و نیازهای انفرادی خود ادامه می­دادند. در این گیرودار، شـاهد دو صحنه بودم که تا الان نیز وقتی به یاد آن صحنه­ها می­افتم، اشک در چشمانم حلقه می­زند و حسرت آن روزها را می­خورم.

داشتم نیروها را از حیث آمادگی بازدید می­کردم، ناگهان یک نفر را دیدم که از بین نیروها به سرعت خارج شد و به گمانم فرار کرد. آقای علیرضا باقری­پور که مسئول تعاون تیپ بود، ایشـان را تعقیب می­کرد. با اضافه شدن آقای باقری­پور، من فکر کردم که هر دو قصد شوخی کردن دارند و چون موقعیت را با شوخی آن­ها مناسب ندیدم، مقداری با عصبانیت و عجولانه قضاوت کرده و به طرف­شان رفتم و آن­ها را توصیه کردم به این­که در این لحظه­ی خاص از شوخی کردن بی­مورد بپرهیزند. در این حال، متوجه شدم که آقای باقری­پور، یک نارنجک دستی را از دست آن رزمنده­ای­ که به نظر من در حال فرار بود، گرفت.

وقتی موضوع را جویا شدم و آقای باقری­پور نیز توضیح داد، معلوم شد که در حین تحویل مهمات، گویا برای لحظه­ای، ضامن نارنجک، جدا شده و چون آن برادر رزمنده از این­که مبادا اهرم نارنجک، از دستش رها شود، با سرعت خود را از دیگران جدا می­کند، تا در صورت منفجر شدن، فقط خود او باشد که از بین می­رود نه بقیه!

آقای باقری­پور نیز ضامن نارنجک را جا زد و من از خجالت، رنگ صورتم سرخ شده بود و فهمیدم که قضاوت عجولانه­ای کرده­ام. پس، آن رزمنده را بغل کرده، بوسیدم و خدا را شکر کردم که اتفاق تلخی نیفتاد.

­در یک صحنه­ی دیگر، یکی از برادران پاسدار، به نام محمدکریم کریمی که مدت­ها با هم دوست و هم­رزم بودیم، با حالتی روحانی و ملکوتی که تا آن لحظه از او ندیده بودم، در حالـی که آرپی­جی و کوله­ی پر از «موشک آن»، بر دوش داشت، پیش من آمد و گفت: برادر محمد، خسته نباشی! لطفاً روی جیبم بنویس: سرباز روح­الله.

بنده هم با خودکار آبی، روی جیب سمت چپش که عکس امام خمینی(ره) را روی آن آویزان کرده بود، نوشتم: سرباز روح­الله.

گفتم: برادر محمدکریم، مگه خبریه؟

جواب داد: اگه خدا بخواد، آره!

محمدکریم، از من تشکر کرد و به میان هم­رزمانش برگشت.

هوا رو به تاریکی می­رفت، نماز را با جماعت ادا کردیم، بعد از صرف شام که سهم هر نفر، یک عدد کنسرو ماهی بود، بنا به دستور، نیروها را در قالب ستون، به ترتیب گروهان و دسته آماده کرده و آخرین نظارت­ها و کنترل­های خود را انجام دادیم.

بچه­های اطلاعات (راهبر)، طبق معمول جلوتر از همه با فاصله­ی خاص، حرکت را آغاز کردند. حدود سه، چهار ساعتـی پیاده­روی داشتیم. در نهـایت، هرکدام از گروهان­هـا و دسته­هـایی که به عنـوان خط­شکن عمل می­کردند، در مسیرها و راه­کارهای خود قرار گرفته و منتظر صدور دستور حمله شدند. سرانجام، در ساعت 01:30، تاریخ دوازدهم آذرماه 64، که مصادف با آخرین روز هفته­ی بسیج نیز بود، این عملیات با رمز مقدس “یا الله” آغاز شد.

درگیری شدیدی بین ما و عراقی­ها به وجود آمد. آتش پشتیبانی خودی هم، به خوبی ما را حمایت می­کرد. بعد از مدتی درگیری، نیروهای ما به مواضع از پیش تعیین شده رسیدند و شروع به پاک­سازی و انهدام تجهیزات و سنگرهای دشمن نمودند.

به هر حال، در این عملیات، عراقی­ها متحمل تلفات و خسارت­های زیادی شدند. هم درگیری با گروه فرسان که چند روز، قبل از این عملیات اتفاق افتاد و هم خود این عملیات، باعث تضعیف نیروهای عراقی و ایجاد روحیه­ی مضاعف برای رزمندگان تیپ 114 و حتی برادران ارتش که در این منطقه به پدافند مشغول بودند، شد.

به هر شکل، ما با توجه به نوع مأموریت­مان، بایستی بعد از رسیدن به اهداف خود، منطقه را ترک می­کردیم. با سراغی که از وضعیت بچه­ها گرفتم، در کمال تعجب متوجه شدم، برادر محمدکریم کریمی به شهادت رسیده است. بلافاصله، به یاد درخواستش افتادم، که چند ساعت قبل از شهادتش، از من خواست که روی جیب پیراهنش بنویسم: سرباز روح­الله!

با خودم گفتم: عجب ارتباطی با خدا داشت و عجب علاقه­ای به حضرت روح­الله! یادش به خیر و روحش گرامی.