حمله­ی دشمن به محور قله­ی 230

در بیست و دوم بهمن­ماه سال 63، در محور چنگوله، توفیق خدمت در گردان 503 شهید بهشتی را داشتم. مسئولیت پدافند محور ارتفاع آزادخان کشته¹ تا قله­ی ²230 و تپه شهداء³ بر عهده­ی­ من بود. از طریق قرارگاه تاکتیکی که در گره­شیر⁴ بود، به گردان اعلام شد که نیروهای عراقی، قصد حمله در کل محور چنگوله را دارند؛ از جمله جناح چپ جبهه، یعنی قله­ی 230. بنابراین، به گردان آماده باش داده شد.

دشمن، در خط مقدم جبهه­ی خودش، 3 دستگاه تانک را مسقرکرده بود و نیروهای پیاده­اش را جلو کشید. این حرکت، حکایت از تعرض و حمله­ی دشمن، علیه مواضع نیروهای خودی داشت.

رأس ساعت 12 همان شب، دشمن با فرو ریختن باران شدیدی از آتش­تهیه، با انواع سلاح­های سنگین، از جمله توپ­خانه، کاتیوشا، تانک و خمپاره اقدام به آتش بر روی نیروهای خودی کرد.

من که معاون گروهان ثارالله بودم، به همراه برادر محمد اوهامی، فرمانده­ گروهان و با کمک برادران: رضا بازی، علی­محمد فیض­الهی و دیگر مسئولین گروهان و دسته­ها، مشغول تقسیم و آرایش نیروهای گروهان برای مقابله با دشمن شدیم. این درگیری، تا ساعت 01:30 و به مدت یک ساعت و نیم ادامه داشت.

پس از فروکش کردن آتش دشمن، برای مطلع شدن از وضعیت موجود، سری زدم به مقر فرماندهی گردان که در خط مقدم جبهه و در بین گروهان ثارالله و گروهان شهداء که روی یال سمت راست قله­ی 230 _______________________________________________

_{1_ منطقه­ای در روستای چنگوله واقع در شهرستان مهران.}

_{2_ منطقه­ای در چنگوله واقع در شهرستان مهران.}

_{3_ منطقه­ای در چنگوله در شهرستان مهران.}

_{4_ منطقه­ای در چنگوله واقع در شهرستان مهران.}

بود. داخل سنگر فرماندهی، برادر ولی­الله عباسی، معاون گردان را دیدم که یک ترکش، به پاشنه­ی پایش اصابت کرده بود. بعد از سلام و احوال­پرسی گفتم: برادر ولی­الله! چرا برای درمان، به اورژانس نرفتی؟

ایشان با شوخی گفت: محمد جان، چیز مهمی نیست! بی­زحمت اون کبریت رو بهم بده!

بعد از این­که کبریت را از روی جعبه­ی چوبیِ مخصوص نگهداری ظرف­های آشپزخانه به او دادم، یک عدد چوب کبریت برداشت و با خونی که از پاشنه­ی پایش جاری بود، بر روی گونی­های پر از خاک سنگر فرماندهی گردان نوشت: این سندِ جنایت آمریکا است، مرگ بر آمریکا!

کلی به این حرکت برادر عباسی خندیدم و روحیه گرفتم. البته، خیلی از امثال عباسی­ها در زمان جنگ، حتی دچار مجروحیت سخت­تر هم می­شدند؛ ولی حتی حاضر نبودند جبهه را به خاطر مداوا ترک کنند و ولی­الله عباسی هم یکی از این نمونه­هاست.