شهید ولی ­الله عباسی

**************************************************

یک ماه از شهادت رضا بازی گذشته بود. مدت زیادی بود که به مرخصی نرفته بودم و اطلاع خاصی از اوضاع و احوال خانواده نداشتم. تصمیم گرفتم، مدتی به مرخصی بروم. رفتم به مقر گردان و آقای ولی­الله عباسی، معاون گردان در مقر فرماندهی حضور داشت. تقاضایم را با او در میان گذاشتم و مدت ده روز به من مرخصی داد.

ولی­الله، فردی متعهد، باتقوا، اهل تحلیل و آگاه به مسائل روز و به طور کلی، هم مرد علم بود و هم عمل. ولی­الله، دوستان زیادی داشت؛ از دانش آموزان و رزمندگان گرفته تا دانشجویان و روحانیون. بنده هم به او ارادتی خاص داشتم.

او، همیشه برای خانواده­ی بچه­ها، احترام زیادی قائل بود و اعتقاد داشت که نباید همه چیز در جبهه خلاصه شود، بلکه یک رزمنده باید به همان مقدار که به جبهه و دفاع اهمیت می­دهد، به خانواده هم اهمیت بدهد؛ چون همین رزمنده­ها، با حمایت و ارشاد خانواده­هایشان به میدان نبرد آمده­اند. پس باید برای قدردانی به پدر و مادر هم که شده، لازم است این ارتباط­ها و مرخصی­ها، به روال معمول خود انجام شود.

مرخصی من در نهم خرداد که مصادف می­شد با چهلمین روز شهادت رضا بازی، به پایان می­رسید. بنابراین، من و ولی­الله با تعدادی از رزمندگان، از جمله نیروهای گروهان ثارالله (شهید رضا بازی تا قبل از شهادتش فرمانده آن بود)، هماهنگ کردیم که در روز نهم خرداد 65، که  چهلمین روز شهادت رضا بازی بود، به منزل من، در شهرک قدس، در 5 کیلومتری شهر ایلام تشریف آورند، تا با هم برای شرکت در مراسم چهلم، به شهرستان ایوان (روستای سراب) برویم و در مراسم فاتحه خوانی شرکت نماییم.

روز و ساعت موعود، فرا رسید، از آمدن ولی­الله خبری نشد، تا ساعت 11:00، منتظر ماندم؛ اما او نیامد.

مطمئن بودم، ولی­الله اهل خلاف وعده نیست و به طور کلی با خلاف وعده مخالف است؛ به همین دلیل خیلی ناراحت شدم و می­دانستم که حتماً اتفاقی برایش افتاده است.

با وجود این شناخت، به سپاه ناحیه ایلام آمدم. آن سال­ها، ارتباطات تلفنی خیلی ضعیف بود و نتوانستم از ولی­الله خبری کسب کنم.

قصد رفتن به فرماندهی تیپ امیرالمؤمنین (ع) در بانروشان را داشتم، در حین ورود به تیپ، متوجه شدم که تعداد 3 نفر از رزمندگان گردان 503 شهید بهشتی، به شهادت رسیده و 4 نفر هم زخمی شده­اند.

از طریق واحد تعاون رزمی و ستاد معراج شهداء تیپ 114، موضوع را پی­گیری نمودم. فهمیدم که ولی­الله، به اتفاق دوستان هم­رزمش، عبدالله محسنی و عزت­الله رحمانی به فیض عظیم شهادت نایل آمده­اند.

بدین ترتیب، در روز چهلم شهادت شهید رضا بازی، ولی­الله عباسی به شهادت رسید. دو یار باوفا و حامی روزهای سخت جهاد و شهادت، یعنی رضا بازی و ولی­الله عباسی، فرمانده گروهان و معاون گردان، هم­دیگر را در آغوش گرفتند و شهید ولی­الله عباسی به شهید رضا بازی که لقب رضای مظلوم داده بود، پیوست.

ولی­الله عباسی، با محاسنی خونین در عصر روز هشتم خرداد 65، مصادف با روز 19 ماه مبارک رمضان، روز ضربت خوردن حضرت علی (ع)، به دیدار معشوق شتافت و به آرزوی دیرینه­اش که همان شهادت در راه خدا بود و مدت­ها برای رسیدن به آن تلاش، مجاهدت و از خود گذشتگی نمود، نایل آمد. وی و هم­رزمان شهیدش در کنار هم، در مزار شهدای امام­زاده علی صالح (خاص علی)، در صالح­آباد آرام گرفتند.