حادثه ­ی انفجار خودروی توزیع غذا

ظهر بیست و نهم بهمن­ ماه 64، آقای ولی­ الله عباسی، معاون گردان 503 شهید بهشتی از طریق بی­سیم، به من (فرماندهی گروهان ثارالله را بر عهده داشتم) اعلام کرد که هر چه سریع­­تر خودم را به گروهان حر برسانم. من هم به سرعت، با یک دستگاه خودروی آمبولانس به همراه راننده و امدادگر، به سمت گروهان مورد نظر حرکت کردم. از طریق مخابرات گروهان، به تمامی دسته ­ها اعلام کردم که هر چه سریع­تر خود را به همراه آمبولانس­ هایی که در اختیار دارید، به گروهان حر برسانید.

وقتی که به موقعیت گروهان رسیدم، متوجه شدم که چه اتفاقی افتاده است. به این صورت که خودرو تویوتا وانتِ تدارکات گردان، مشغول تقسیم غذا (نهار) بین نیروهای گروهان بوده و در حین تقسیم غذا، مورد اصابت چند گلوله خمپاره­ ی 60 دشمن، قرار گرفته و تعدادی از نیروهای گروهان که در حال گرفتن غذا بودند، مجروح شده ­اند و یک نفر از آن­ها به نام سام محمدی، به شهادت رسیده است.

آن­ طور که بچه­ ها می­گفتند، سام محمدی در حالی که خودش به شدت زخمی و دچار خون­ریزی شدیدی شده بود، چند نفر از مجروحین را برای در امان ماندن از ترکش گلوله ­های احتمالی دیگر، به داخل سنگر انتقال می­دهد. ایشان با این ایثار و از خودگذشتگی، به علت مجروحیت شدید، به شهادت می­رسد.

میکائیل باوندپور (راننده­ی ماشین غذا)، جمعیِ گروهان ثارالله نیز به شدت مجروح شده بود. ماشین هم خسارت زیادی دیده بود. به محض رسیدن من و آمبولانس­ها، مجروحان از صحنه­ی نبرد تخلیه و به اورژانس اعزام شدند.

آقای یحیی عزیز­پور، رزمنده­ی خستگی ­ناپذیر صحنه­ های سخت و پی­کار جنگ، یک کلاه سفید که معمولاً حجاج می­پوشند ­(به نظرم از شهید حیات سروری برای خودش به یادگار گرفته بود)، بر سر داشت و با خون­سردی، مشغول تعویض چرخ­ها و پنچرگیری خودروی آسیب دیده بود. نیروهای گروهان، به دلیل از دست دادن جمع زیادی از هم­رزمان و دوستان خود بسیار ناراحت شده بودند و روحیه­ شان گرفته بود.

ناگهان، چشمم افتاد به رزمنده­ای که لباس خاکی بر تن داشت، در حالی که عکس امام را بر روی جیب چپش آویزان کرده، کلاه خاکی ارتشی بر سر گذاشته و بند پوتین ­هایش را محکم بسته بود، خوب که نگاه کردم، دیدم که او آقای ولی ­الله عباسی است که با چهره­ای نورانی، تبسمی خاص و بدون جان­ پناه، همانند کوه، استوار و محکم در کنار خودروی آسیب­ دیده ایستاده­ است و به بقیه ­ی رزمندگان و بچه ­های گروهان روحیه می­دهد. این در حالی بود که فاصله­ ی گروهان به خط مقدم دشمن، بسیار نزدیک بود؛ به طوری که هر لحظه، احتمال اصابت خمپاره ­ی 60 میلی­متری یا نارنجک تفنگی وجود داشت. این شجاعت ولی ­الله، هر رزمنده­ای را به یاد این شعر یاران حضرت علی (ع) که به نظر می­رسد، خطاب به محمد بن حنیفه بوده،  می ­انداخت:

شهید ولی ­الله عباسی، هم مرد تقوا بود؛ هم مرد علم و عمل. ایشان در کربلای چنگوله در ماه مبارک رمضان، خرداد 1365 به دیار حق شتافت و با پیوستن به وصال دوست، رفقا و هم­رزمانش را غریب و تنها گذاشت. در صفحات آتی در مورد این شهید و نحوه­ی شهادتش، توضیحات بیش­تری داده شده است.